Τί χρειάζεται για να κηρυχθούν «καταραμένα», μερικά πασίγνωστα κοσμήματα, είτε πρόκειται για διαμάντια, πολύτιμους λίθους, είτε για ένα χρυσό απόθεμα; Λοιπόν, φαίνεται ότι το κύριο συστατικό είναι ένας λαός με πολύ δραστήρια φαντασία και διαδοχικοί ιδιοκτήτες που είναι πρόθυμοι να συνεχίσουν το μύθο. Όπως όλα τα φανταστικά, ακριβά αντικείμενα, τα κοσμήματα υψηλού επιπέδου και φήμης τείνουν να προσελκύουν κλοπές, διαφωνίες, πολιτικά προβλήματα και άλλες ίντριγκες. Πέρα από αυτό, ιστορικά, οι «καταραμένες» ιστορίες για δημοφιλή κοσμήματα, συχνά εφευρίσκονται σε πτυχές που δίνουν σε έναν πιθανό αγοραστή λίγο περισσότερη γεύση.
Σε προηγούμενα άρθρα μας, σάς είχαμε μιλήσει τόσο για το Hope Diamond όσο και για το Delhi Purple Sapphire.
Παρακάτω, συλλέξαμε 3 ακόμη από τα πιο παράξενα, «καταραμένα» κοσμήματα στην ιστορία, από το διαμάντι που μόνο οι βασίλισσες μπορούν να φορούν, εξαιτίας του φόβου για τον θάνατο, μέχρι τη χρυσή θήκη που, σχεδόν, προκάλεσε το τέλος ενός μουσείου.
- Ο Θησαυρός του Κροίσου ή της Λυδίας (Lydian Hoard)
ΠΗΓΗ: Archaeology News Network Blogspot
Η κατάρα μπορεί να είναι δραματική. Το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης (The Met) θεωρεί τον Θησαυρό του Κροίσου «καταραμένο» θησαυρό και χαίρεται πολύ που τον παρέδωσε, αλλά αυτό οφείλεται σε σκάνδαλο δικής του παραγωγής. Το Met απέκτησε τα κομμάτια του θησαυρού που αποτελούσαν μέρος ενός αρχαίου, τουρκικού τάφου, τη δεκαετία του 1960 για περίπου 1,5 εκ. δολάρια, και προχώρησε στην απόκρυψή τους στην αποθήκη του. Δεν καταγράφηκαν καν στον κατάλογο των αντικειμένων του μουσείου. Το απόρρητο και η μυστικοπάθεια οφείλονται στο γεγονός ότι πιθανότατα ήξεραν ότι η προέλευση του θησαυρού δεν ήταν εξ ολοκλήρου νόμιμη. Και αυτό ίσχυε. Ο θησαυρός είχε κλαπεί από χωρικούς το 1966 και παραδόθηκε σε λαθρεμπόρους. Χρειάστηκαν χρόνια «ανασκαφών» από αφοσιωμένους δημοσιογράφους, προτού το Met παραδεχτεί ότι ο θησαυρός υπήρχε και ότι προήλθε πράγματι από την Τουρκία. Η Τουρκία, εξαγριωμένη, προχώρησε σε δικαστική διαμάχη, επιμένοντας να της επιστραφεί ο θησαυρός. Η υπόθεση ταπείνωσε το μουσείο και τούς ανάγκασε να επιστρέψουν τον θησαυρό με δημόσια παραδοχή της δικής τους ενοχής.
- Ο θησαυρός του Πριάμου
ΠΗΓΗ: Russia Beyond
Ο Γερμανός αρχαιολόγος του 19ου αιώνα, Ερρίκος Σλήμαν, ήταν ένας ασυνήθιστος άνθρωπος, ειδικά επειδή ο τρελός ισχυρισμός του ότι ανακάλυψε την αρχαία πόλη της Τροίας αποδείχθηκε, περιέργως, αληθινός. Αυτός και η σύζυγός του, Σοφία, βρήκαν μια εντυπωσιακή σειρά από χρυσά κοσμήματα στα ερείπια της πόλης, μέσα στην οποία η , Σοφία απεικονίστηκε περίφημα. Ο Σλήμαν πήρε τα κομμάτια πίσω στη Γερμανία, αλλά κατά τη διάρκεια της ρωσικής εξαγοράς του Βερολίνου κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα κομμάτια «εξαφανίστηκαν». Η Ρωσία ισχυρίστηκε ότι δεν είχε ιδέα πού βρίσκονταν εδώ και δεκαετίες, αλλά τελικά παραδέχτηκε ότι τα είχε σε ένα από τα μουσεία της και προς το παρόν αρνείται να τα δώσει πίσω, λέγοντας ότι είναι ένα είδος ανταμοιβής για τη γερμανική καταστροφή.
- Το διαμάντι Koh-i-Noor
ΠΗΓΗ: India Today
Το ενδιαφέρον για το διαμάντι Koh-i-Noor (το όνομά του σημαίνει «βουνό του φωτός» στα Περσικά) δεν είναι ότι βρίσκεται στο επίκεντρο μιας συνεχιζόμενης διπλωματικής διαμάχης (αν και η ινδική κυβέρνηση εγκατέλειψε πρόσφατα την τελευταία της προσπάθεια για να το πάρει πίσω από το αγγλικό στέμμα). Είναι ότι η χρήση του εξακολουθεί να διέπεται από τους θρύλους του. Το διαμάντι Koh-i-Noor προέρχεται από την Ινδία, αν και εισήλθε στα αγγλικά χέρια, αφού οι ιδιοκτήτες του, όπως οι βασιλιάδες τείνουν να κάνουν, ανατρέπονται ή δολοφονούνται. Αναφέρεται ότι επιτρέπεται να φοριέται μόνο «από τον Θεό ή τη γυναίκα». Οποιοσδήποτε άνδρας προσπάθησε να το χρησιμοποιήσει ως στολίδι, θα υποφέρει και θα πεθάνει, σύμφωνα με τον θρύλο. Ως μέρος των Queen’s Crown Jewels (Βασιλικά Κοσμήματα), το φορούν μόνο Αγγλίδες, γυναίκες βασίλισσες, συμπεριλαμβανομένης της Βασιλομήτορος, και πιθανότατα θα συνεχίσει να είναι έτσι.
Για πολλά κοσμήματα με διεθνή φήμη, η πραγματική προέλευσή τους είναι δύσκολο να εξακριβωθεί, πέραν της γεωγραφικής περιοχής. Και είναι εκπληκτικό που τόσες πολλές από τις «καταραμένες» ιστορίες φαίνεται να έχουν μια παραλλαγή: έχουν κλαπεί, με τρόπο που προσέλκυσε την εκδίκηση των θεών και πέρασε σε μια διαδοχή ιδιοκτητών που γνώρισαν όλοι, κακή τύχη. Αυτό είναι το ενδιαφέρον για τα κοσμήματα: σε αντίθεση με οποιοδήποτε άλλο αντικείμενο (όπως, ας πούμε, ένα πλυντήριο ρούχων), μια δυνητικά δολοφονική ιστορία είναι ελκυστική για τους αγοραστές.